اینجا چه سرزمینی ست ، اینجا کجاست که کوههایش همچون میخی بر زمین فرو رفته و درختانش همچون ستونهایی استوار قد علم کرده و روی خاک گوهر بارش ایستاده اند و عظمت مردمان این دیار را به نظاره نشسته اند.
اینجا کجاست که بین نامش با آن چیزی که ازدیده ها می گذرد از زمین تا آسمان فاصله است ، چرا اینجا را خشکچال نامیده اید، ای مردمان گذشته در حالی که هر آنچه که ما میبینیم سرسبزی است و زیبایی؛ باغهای گیلاسش نه نشان از خشکی و خشکسالی می دهند و نه از فقیر بودن خاک این سرزمین، بلکه این گلستانهای زمینی همه از دستنان زحمتکش مردم با صفای این خاک زر افشان خبر میدهند.
این مردم بادستان خالی ازکوخی کاخی ساختند و از مسی ،طلا.
آری اینجا را جز طلایی نایاب نمی توان نام نهاد.